Havasından mı suyundan mı bilemem ama, bu Nisan ayı bi çözüm ayı gibi bişey oldu ..
Sanki o kadar soru sormuşum, hepsi yanıtsız kalmış, şimdi de 26 sene sonra tüm cevaplar verilmeye başlanmış gibi.. Anlamadım yani o kadar zaman neden beklediğini.. Ama cevap bu... Ne zaman geleceği belli olmuyormuş işte..
Bazı şeyleri sindirmen gerekiyomuş sanırım.. Hisleri, yaşananları, arkadaşlıkları, ilişkileri, sözleri, güneşi, markaları, işi, yazıları, sevgiyi, koltuğun rengini.....
Tecrübe de geç dedik, büyümek dedik, yeni birşey daha gör dedik.. Üstüste bindirip hazmettik.. Cevap oldu..
En zor düğümü çözmek için şehrime geri döndüm bir süreliğine.. Aynı yollardan, aynı parçaları dinleyerek, -sürekli araba kullandığım için o zamanlar- arabayla geçtim.. Hep dilediğimiz "şu anki kafamla o zamanı yaşasaydım" anını yaşamak için.. Gerçekten hissetmek ve çözmek için.. Cevabımı almak, ilerlemek için..
Bilerek, tesadüfi buluşmalar yarattım... O günde kalan beyinlerin bugününü ta derinlerde hissedebilmek için.. Unuttuklarımı hatırlamak, yanlış anladıklarımı doğruya çevirmek için... İnsanların kalbini tekrar görmek için... Benim için korkunç olan geçmişteki canavarların, güçlü, ayakları yere basanların da aslında korkabildiğini yeniden hatırlamak için...
Hiç soru sormadım... Hiç...
Ama cevaplar hep geldi... İstemeden...
Sorularımı sormak için girdiğim yolda, daha başlayamadan kırdılar soru işaretlerimi, aldılar uzattığım yardım elimi.. Bıraktıkları yerdeydim... Hoşuma gitti...
Kaybettiklerimi bulmak için bir yola çıktım ve geleceğimin huzuru kamaştırdı gözümü.. Hep yanına koştu aklım.. Hiç bilmediğim bir düşünceyi yaşamanın huzuru coşturdu beynimi... Ve bunu görebiliyor olmanın hazzı...
Biraz daha bekliyorum sadece, yerini sevsin, bensimsesin diye hislerim...
